Έλεγχος Διατήρησης Δεξιοτήτων στη Βασική Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση σε Εκπαιδευμένο Νοσηλευτικό Προσωπικό Καρδιοχειρουργικού Κέντρου
Π.Γ. Μιχάλη, Θ. Ξάνθος, Γ. Χουλιάρας, Δ. Χανιώτης, Λ. Παπαδημητρίου
Εισαγωγή: Tο νοσηλευτικό προσωπικό είναι, κατά κανόνα, ο πρώτος «μάρτυρας» της καρδιακής ανακοπής που συμβαίνει στο νοσηλευόμενο ασθενή. Γι’ αυτόν το λόγο οι νοσηλευτές πρέπει να είναι σε θέση, μετά από ειδική εκπαίδευση, να παρέχουν αποτελεσματική καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση (ΚΑΑ) βασιζόμενη στις τελευταίες διεθνείς οδηγίες. Σκοπός: Η παρούσα μελέτη στοχεύει στο να εκτιμήσει, αν εφαρμόζονται από τους νοσηλευτές επαρκώς οι τελευταίες διεθνείς Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Οδηγίες του 2005, που αφορούν στην εφαρμογή δεξιοτήτων της βασικής καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης (Β-KAA), εκτός από αυτές για τον απινιδισμό, να ερευνήσει αν οι εν λόγω δεξιότητες εκπίπτουν με την πάροδο του χρόνου και πότε, καθώς και αν η συγκεκριμένη έκπτωση επηρεάζει την αυτοπεποίθηση των νοσηλευτών στην εφαρμογή της Β-ΚΑΑ. Υλικό-Μέθοδος: Στην παρούσα μελέτη συμμετείχαν 103 εκπαιδευμένοι νοσηλευτές μονάδων εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ), νοσηλευτικών τμημάτων και τμήματος επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Ταξινομήθηκαν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το χρόνο της τελευταίας εκπαίδευσης στη Β-ΚΑΑ: Ομάδα Α: <6 μήνες, ομάδα Β: 6−12 μήνες, ομάδα Γ: >12 μήνες. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να εφαρμόσουν τον αλγόριθμο της Β-ΚΑΑ σε πρόπλασμα εξειδικευμένης ΚΑΑ. Τους ζητήθηκε να καταγράψουν στο τέλος της διαδικασίας το βαθμό αυτοπεποίθησής τους στην εφαρμογή Β-ΚΑΑ, σε πραγματικές συνθήκες. Αποτελέσματα: Καμιά από τις τρεις κατηγορίες δεν εξασφάλισε πλήρη επάρκεια στην εφαρμογή του αλγόριθμου Β-ΚΑΑ. Η εφαρμογή όλων των δεξιοτήτων του αλγόριθμου παρατηρήθηκε να υπολείπεται σημαντικά και να σχετίζεται αρνητικά με το χρόνο που παρήλθε από την τελευταία εκπαίδευσή τους (p<0,01). Συγκεκριμένα, η ομάδα Γ εμφάνισε χειρότερη επίδοση από την Α και τη Β ομάδα (p<0,01). Εντούτοις, σε επιμέρους δεξιότητες βρέθηκε ότι όσοι νοσηλευτές εκπαιδεύτηκαν σε διάστημα <6 μηνών εμφάνισαν στατιστικώς σημαντικά καλύτερη απόδοση στη διασφάλιση της ασφάλειας του διασώστη, του θύματος και των παρευρισκομένων (p<0,01), στην κλήση για βοήθεια (p<0,01), στη διάνοιξη αεραγωγού (p<0,01), στην κλήση εξειδικευμένης βοήθειας (p<0,01), στη σωστή αναλογία συμπιέσεων-εμφυσήσεων (p<0,01) και στη σωστή αλληλουχία (p<0,01). Ο βαθμός αυτοπεποίθησης των νοσηλευτών στην εφαρμογή της Β-ΚΑΑ δε σχετίζεται με το χρόνο που παρήλθε από την προηγούμενη εκπαίδευσή τους (p=0,47). Συμπεράσματα: Οι δεξιότητες στην εφαρμογή Β-ΚΑΑ εκπίπτουν στο σύνολό τους με την πάροδο του χρόνου. Η επανεκπαίδευση των νοσηλευτών σε διάστημα <6 μηνών αναμένεται να συμβάλλει στη μακρύτερη διατήρηση των δεξιοτήτων Β-ΚΑΑ.
Λέξεις-κλειδιά: Δεξιότητες, Καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, νοσηλευτικό προσωπικό
ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ, 50(2), 223-230, 2011 - Ερευνητική εργασία