Εκτίμηση της δυσφορίας των ασθενών κατά τις κλινικές διαδικασίες κατασκευής ακίνητων προσθετικών αποκαταστάσεων
Α. ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ, Χ. ΠΕΤΡΙΔΗΣ, Ν. ΤΣΙΓΓΟΣ, Κ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
Σκοπός της εργασίας ήταν να εκτιμηθεί το επίπεδο της δυσφορίας των ασθενών κατά τη διάρκεια έξι κλινικών σταδίων για την κατασκευή ακίνητων προσθετικών αποκαταστάσεων. Για το σκοπό αυτό συνετάχθη ερωτηματολόγιο, το οποίο διανεμήθηκε και συμπληρώθηκε εθελοντικά από μία ομάδα ασθενών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία στην προπτυχιακή Κλινική της Ακίνητης Προσθετικής και Προσθετικής Εμφυτευματολογίας της Οδοντιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα έξι κλινικά στάδια ήταν: η αναισθητοποίηση, οι οδοντικές παρασκευές, η απώθηση των ούλων, η λήψη του τελικού αποτυπώματος, η τοποθέτηση των προσωρινών - μεταβατικών αποκαταστάσεων και η τελική προσκόλληση. Τα δεδομένα που προέκυψαν υποβλήθηκαν σε στατιστική ανάλυση ως προς το επίπεδο της αναφερόμενης δυσφορίας κατά τη διάρκεια των έξι κλινικών σταδίων, καθώς επίσης και την επίδραση των παραγόντων: φύλο, ηλικία, αριθμός οδοντικών στηριγμάτων της ακίνητης εργασίας (1-3) και θέση στο φραγμό (πρόσθια ή οπίσθια). Η στατιστική ανάλυση διενεργήθηκε με τη χρήση παραμετρικών (ανάλυση διασποράς - ANOVA) και μη παραμετρικών (στατιστικός έλεγχος x2 - Chi-square) δοκιμασιών. Αναλύθηκαν τα αποτελέσματα από 304 περιπτώσεις (84,7% βαθμός απόκρισης). Τα υψηλότερα ποσοστά δυσφορίας σημείωσε η κλινική διαδικασία απώθησης των ούλων και λήψης τελικού αποτυπώματος, ενώ τα χαμηλότερα η τελική προσκόλληση των προσθετικών εργασιών. Η ηλικία ήταν ένας σημαντικός παράγοντας μόνο για το στάδιο της απώθησης των ούλων (p=0,029), με τους νεότερους ασθενείς να αναφέρουν υψηλότερα επίπεδα δυσφορίας. Το φύλο έπαιξε σημαντικό ρόλο μόνο στη διαδικασία των οδοντικών παρασκευών (p=0,045), οι γυναίκες σε μικρότερη ηλικία (ομάδα κάτω των 35 ετών) είχαν την τάση να παραπονιούνται περισσότερο. Η ανάλυση για την επίδραση του παράγοντα «αριθμός στηριγμάτων» έδειξε ότι αυτός έπαιξε στατιστικά σημαντικό ρόλο μόνο σχετικά με το στάδιο της αναισθητοποίησης (p=0,046). Το επίπεδο της αναφερθείσας δυσφορίας κατά τη διάρκεια της αναισθητοποίησης αυξανόταν με την αύξηση του αριθμού στηριγμάτων. Τελικά βρέθηκε ότι η επίδραση του παράγοντα «θέση στο φραγμό» δεν έπαιξε στατιστικά σημαντικό ρόλο στο επίπεδο της δυσφορίας που αναφέρθηκε για κανένα από τα έξι κλινικά στάδια (p>0,26). Συμπερασματικά, ανάμεσα στα έξι κλινικά στάδια που μελετήθηκαν, αυτό της απώθησης των ούλων και της λήψης τελικού αποτυπώματος δημιούργησαν σε μεγαλύτερο βαθμό δυσφορία στους ασθενείς. Οι νεότεροι ηλικιακά ασθενείς ανέφεραν μεγαλύτερη δυσφορία για κάποιες κλινικές διαδικασίες, σε σύγκριση με πιο ηλικιωμένους.
Λέξεις-κλειδιά: Δυσφορία, Ακίνητες προσθετικές αποκαταστάσεις, Κλινικές διαδικασίες
ΣΤΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, 63(2), 72-78, 2006 - Ερευνητική εργασία