Ορθότοπη εγκρατής νεοκύστη. Συνδυασμένα αποτελέσματα δέκα ετών από δύο Ουρολογικές Κλινικές
Γ. ΚΑΡΥΔΑΣ, Γ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Σ. ΤΟΥΛΟΥΠΙΔΗΣ, Η. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, D.E. NEAL
Σκοπός: Παρατίθεται η εμπειρία μας στην εκτροπή των ούρων με ορθότοπη νεοκύστη μετά από κυστεκτομή, κύρια σε ασθενείς με καρκίνο της ουροδόχου κύστης, χρησιμοποιώντας διαφορετικά εντερικά τμήματα και χειρουργικές τεχνικές. Υλικό-Μέθοδοι: Μεταξύ 1990 και 1999, 81 ασθενείς - 76 με πρωτοπαθή καρκίνο της ουροδόχου κύστης και 5 με άλλες καλοήθεις παθήσεις - υποβλήθηκαν σε κυστεκτομή και ορθότοπη αντικατάσταση της κύστης με ειλεό (35), ειλεό και τυφλό (43) ή σιγμοειδές (3). Η μετεγχειρητική τους παρακολούθηση έγινε βάσει πρωτοκόλλου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Οι επιπλοκές ταξινομήθηκαν σε πρώιμες και απώτερες, σχετιζόμενες ή όχι με τη νεοκύστη, χειρουργικές, παθολογικές ή άλλες καθώς και σε μείζονες ή ελάσσονες. Η αντιμετώπισή τους διακρίθηκε σε συντηρητική, ελάχιστα επεμβατική και ανοικτή. Υπολογίστηκε η συνολική επιβίωση για όλους τους ασθενείς αλλά και ξεχωριστά γι αυτούς με καρκίνωμα εκ μεταβατικού επιθηλίου της ουροδόχου κύστης και έγιναν συγκρίσεις ανάλογα με το στάδιο της νόσου, τον τύπο της νεοκύστης και την ηλικία. Αποτελέσματα: Η ενδιάμεση διάρκεια παρακολούθησης του συνόλου των ασθενών ήταν 44 (από 3 μέχρι 122) μήνες. Η διεγχειρητική θνησιμότητα ήταν μηδενική και η άμεση μετεγχειρητική θνησιμότητα ήταν 1,2%. Η συχνότητα των πρώιμων και απώτερων επιπλοκών ανήλθε σε 38% και 35% αντίστοιχα. Μείζονες χειρουργικές επιπλοκές υπήρξαν σε 13 (16%) ασθενείς. Ανοικτή επανεγχείρηση χρειάστηκε σε 6% των ασθενών λόγω πρώιμων επιπλοκών και σε 14% λόγω απώτερων επιπλοκών. Συχνότερη απώτερη επιπλοκή ήταν τα ουρητηροεντερικά στενώματα που παρατηρήθηκαν σε 14% των ασθενών. Στατιστικά σημαντικά περισσότερα στενώματα παρατηρήθηκαν στις ειλεοτυφλικές νεοκύστεις έναντι των ειλεονεοκύστεων (p=0,024). Τα ποσοστά ημερήσιας και νυχτερινής εγκράτειας ανήλθαν σε 86% και 77,5% αντίστοιχα. Σε 33% των ασθενών με καρκίνωμα εκ μεταβατικού επιθηλίου παρατηρήθηκε κλινική υποσταδιοποίηση της νόσου και σε 25% κλινική υπερσταδιοποίηση. Σε 23% των αρρένων ασθενών βρέθηκε τυχαία αδενοκαρκίνωμα του προστάτη αλλά σε κανέναν δε σημειώθηκε βιοχημική υποτροπή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Η πενταετής επιβίωση για το σύνολο των ασθενών ήταν 76%, ενώ για τους ασθενείς με καρκίνωμα εκ μεταβατικού επιθηλίου ήταν 74%. Στατιστικά σημαντικές διαφορές στην πενταετή επιβίωση παρατηρήθηκαν μεταξύ των ασθενών με επιφανειακό καρκίνωμα ή νόσο περιορισμένη στην ουροδόχο κύστη έναντι αυτών με εξωκυστική επέκταση (p<0,001 και p<0,05 αντίστοιχα) ή μεταστάσεις στους πυελικούς λεμφαδένες (p<0,001). Συμπέρασμα: Η ριζική κυστεκτομή στην επιλεγμένη ομάδα των ασθενών με καρκίνο της ουροδόχου κύστης που πρόκειται να υποβληθούν σε ορθότοπη αντικατάστασή της συνδέεται με υψηλά ποσοστά πενταετούς επιβίωσης, ιδιαίτερα σε αυτούς με αρνητικούς λεμφαδένες, και ακόμη περισσότερο σε αυτούς με νόσο περιορισμένη στο όργανο. Η ορθότοπη εγκρατής νεοκύστη στις περιπτώσεις αυτές, καθώς και σε ορισμένες καλοήθεις παθήσεις που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν με κυστεκτομή, πρέπει να θεωρείται επέμβαση εκλογής, όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις. Οι επιπλοκές είναι συχνές, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι μεγάλης βαρύτητας και μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά.
Λέξεις-κλειδιά: ορθότοπη νεοκύστη, Kυστεκτομή, εκτροπή ούρων, εγκρατής.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΥΡΟΛΟΓΙΑ, 17(3), 262-278, 2005 - Κλινική μελέτη