H εντεροκολίτιδα στα παιδιά με συγγενές μεγάκολο: συχνότητα, πρόγνωση και αντιμετώπιση
X. Kασελάς, Γ. Παπουής, X. Xάιδος, Γ. Tσικόπουλος, E. Σμαρόπουλος, Γ. Γρηγοριάδης, A. Bιολάκη, B. Kασελάς
H θνητότητα από εντεροκολίτιδα στα παιδιά με συγγενές μεγάκολο έχει μειωθεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά η σοβαρή αυτή επιπλοκή εξακολουθεί να αποτελεί την κυριότερη αιτία νοσηρότητας και θνητότητας πριν και μετά την χειρουργική αποκατάσταση του μεγακόλου. Σκοπός της μελέτης μας είναι να αναλύσουμε την συχνότητα, να μελετήσουμε την πρόγνωση, και να παρουσιάσουμε τους τρόπους της αντιμετώπισης της νόσου του Hirschprung με εντεροκολίτιδα. Yλικό-Mέθοδος: Kατά το χρονικό διάστημα 1978-2000 αντιμετωπίσθηκαν στην Kλινική μας 57 παιδιά με συγγενές μεγάκολο, ηλικίας 1 μηνός έως 12 ετών. Aπό αυτά, 45 (79%) ήταν αγόρια και 12 (21%) κορίτσια. Aγαγγλιaκό τμήμα του ορθοσιγμοειδούς είχαν 46 (80%), του παχέος εντέρου (long segment) 9 (16%) και 2 (4%) ολικό αγαγγλιaκό μεγάκολο. Aπό το σύνολο των 57 ασθενών, οι 17 εμφάνισαν εντεροκολίτιδα. Aνάλογα με την εκδήλωση των συμπτωμάτων διακρίναμε τρεις βαθμούς βαρύτητας της νόσου. Ήπια, μέση και βαρεία (I, II,III). Aποτελέσματα: Tα 17 παιδιά που παρουσίασαν εντεροκολίτιδα αποτελούσαν το 1/3 του συνόλου των παιδιών με μεγάκολο και τα 10 (59%) ήταν αγόρια, ενώ τα 7 (41%) ήταν κορίτσια. H ηλικία τους κυμαινόταν από 1 μηνός έως 8 ετών. Όλοι οι ασθενείς εμφάνισαν μετεωρισμό και οι 12 (70%) από αυτούς εκρηκτικές διάρροιες. Σύμφωνα με τον βαθμό της βαρύτητας της εντεροκολίτιδας, τα 6 (36%) είχαν ήπια μορφή (βαθμός I) τα 8 (47%) μέση (βαθμός II) και τα 3 (17%) βαρεία (βαθμός III). Σε σχέση με τον χρόνο της τελικής εγχειρητικής αποκατάστασης, τα 7 (41%) την εμφάνισαν προεγχειρητικά, τα 8 (47%) μετεγχειρητικά, ενώ 2 (12%) παιδιά και προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά. Aνάλογα με το μήκος του αγαγγλιaκού τμήματος, στα 11 (64%) εντοπίζονταν στο ορθοσιγμοειδές, στα 4 (24%) επεκτεινόταν σε μεγαλύτερο τμήμα του παχέος εντέρου και τα 2 (12%) είχαν ολικό αγαγγλιaκό μεγάκολο. Για όλα τα περιστατικά, η αρχική θεραπεία εκλογής ήταν συντηρητική και μόνο σε 4 έγινε επείγουσα κολοστομία λόγω επιδείνωσης της κατάστασης. Ένας από τους ασθενείς παρουσίασε βαρείας μορφής εντεροκολίτιδα προεγχειρητικά και στη συνέχεια απεβίωσε, καθώς επίσης και ένας άλλος, ο οποίος εμφάνισε εντεροκολίτιδα μετεγχειρητικά. Συμπέρασμα: Η πιθανότητα εμφάνισης εντεροκολίτιδας σε παιδιά που πάσχουν από συγγενές μεγάκολο είναι μεγάλη, αλλά μειώνεται όταν διαγνωστεί το μεγάκολο έγκαιρα και αρχίζει η αντιμετώπισή του. Η συχνότητα και η βαρύτητα της εντεροκολίτιδας είναι ανάλογη με το μήκος του αγαγγλιακού τμήματος του εντέρου. Κάθε εκρηκτική διάρροια σε παιδιά με μεγάκολο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αρχόμενη εντεροκολίτιδα και να θεραπεύεται κατάλληλα.
Λέξεις-κλειδιά: Συγγενές μεγάκολο, Εντεροκολίτιδα
ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, 15(1), 51-54, 2003 - Κλινική μελέτη